Γονείς που συνέχεια απαιτούν … να μην κλάψει το μωρό … κι αν κλάψει όχι πολλές αγκαλιές και κακομάθει. Και γιατί σφίγγεται για να κάνει τα κακά του? Και γιατί δεν κοιμάται μονοκόματα όπως κάνουν άλλα παιδάκια κι έχουμε διαλυθεί στη νύστα? Σιγά δε, μη το θηλάσω … να φάω όλη την ημέρα με ένα μωρό στο στήθος … έχουμε κι άλλες δουλειές … βρε μπουκάλι και πάλι μπουκάλι … τι πάθαμε εμείς που δεν θηλάσαμε? Έχουμε χάσει και τους φίλους μας και δεν βγαίνουμε πουθενά … όλο το παιδί, το παιδί … όλο αυτό θα γίνεται? Και τώρα που ζωήρεψε, να μην το αφήσουμε να πιάσει το φαγητό και λερώσει τον τόπο … να βάλουμε λίγο βίντεο / τηλεόραση / κινητό να δει να το ταΐσουμε να τελειώνουμε … να ησυχάσει πια. Κι αν αρρωστήσει … πωω πω ξενύχτια, γκρίνια … και εκείνος ο γιατρός, τόσο δρόμο κάναμε και δεν μας έδωσε κι ένα φάρμακο να ξεμπερδεύουμε … ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Γενικά, και πόσες ζημιές? Ρίχνει τα πάντα κάτω … μια χαρά είχα διακοσμήσει το σπίτι και τώρα χαμός. Γιατί να παίξει στο πάτωμα? Εγώ θέλω να παίξει εδώ. Και τα ωραία του ρούχα που τα πληρώσαμε κι ένα σκασμό λεφτά να μην λερωθούν … πως θα μας δει ο κόσμος? Και όταν είμαστε με κόσμο γιατί δεν κάνει τα κολπάκια που κάνουμε σπίτι και με ρεζιλεύει? Που πήγαμε σε καφετερία και δεν έκατσε ούτε ένα λεπτό στην καρέκλα του … και φύγαμε άρον άρον γιατί μεσημέριασε και νύσταξε. Και μετά, όλο απορίες … τι είναι αυτό? τι είναι εκείνο? … άσε με λίγο στην ησυχία μου … πάρε λίγο το κινητό ….
Και πολλά πολλά άλλα αντίστοιχα σχόλια για τα μη τέλεια παιδιά μας.
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που το εύκολο και το γρήγορο επικρατούν … fast food, επιφανειακές σχέσεις, φθηνά προϊόντα που διαρκούν λίγο. Κάπως έτσι θα θέλαμε ένα βολικό μωρό που δεν κλαίει, τρώει στην ώρα του (φυσικά μπουκάλι γιατί βολεύει περισσότερο), κοιμάται σερί όλο το βράδυ, δεν βγάζει περίεργους ήχους που μας προβληματίζουν παρά μόνο γελάκια. Επίσης, είναι ένα παιδί που δεν θα λερώσει ποτέ, θα βολεύεται στον χώρο και τον χρόνο που του δίνουμε, θα μπορούμε να κάνουμε τη ζωή που κάνουμε και πριν έρθει αυτό στη ζωή μας, δεν θα μας διακόπτει, μεγαλώνοντας θα μιλά ευγενικά, θα είναι έξυπνο και προκομμένο και θα καμαρώνουμε … κι όλα αυτά με τον ελάχιστο δικό μας κόπο.
Νομίζω ότι κάτι καταλάβαμε λάθος. Όταν αποφασίζουμε να γίνουμε γονείς, αποδεχόμαστε το γεγονός ότι η ζωή μας κι οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το μικρό που έρχεται κοντά μας χρειάζεται την 24ωρη βοήθεια και αγάπη μας γιατί είναι ανήμπορο να τα καταφέρει μόνο του. Όλο αυτό χρειάζεται χρόνο, υπομονή, ευελιξία στις αλλαγές των προγραμμάτων μας και προσαρμογή στις ανάγκες του.
Τα μωρά κλαίνε, σφίγγονται, βγάζουν ήχους, θηλάζουν χωρίς ρολόι όλο το 24ωρο και μπαίνουν σιγά σιγά σε πρόγραμμα (ύπνου – σίτισης) με τον καιρό. Φυσικά και δεν γίνεται να κάνουμε όλα όσα κάναμε πριν γεννηθεί το μωρό … η μάνα που μένει σπίτι όλη ημέρα με το νεογέννητο αφενός δεν ξεκουράζεται όπως νομίζουν κάποιοι, αφετέρου δικαιολογημένα χρειάζεται την πρακτική και ψυχολογική υποστήριξη του πατέρα … ακόμα κι αν γύρισε κατάκοπος από τη δουλειά. Φυσικά, δεν γίνεται να διατηρήσουμε ίδια ούτε τη διακόσμηση / επίπλωση στο σπίτι γιατί η περιέργεια και τα ατυχήματα είναι αναμενόμενα. Το άρρωστο παιδί είναι πιο γκρινιάρικο, θέλει την παρηγοριά της αγκαλιάς μας, χρόνο να αναρρώσει και υπομονή … καμία ίωση δεν περνά μέσα σε 5 λεπτά, ούτε υπάρχει μαγικό φάρμακο που σας κρύβει ο γιατρός σας. Επίσης, όσο μεγαλώνει και ζωηρεύει το παιδί έχει μεγάλη περιέργεια για τον κόσμο και για εσάς … οι οθόνες απλά το αποχαυνώνουν. Είναι υπέροχο που ενδιαφέρεται να πιάσει την τροφή, να προσεγγίσει πράγματα, να ρωτάει να μάθει και να έχει άποψη. Ο τόπος που θα πάμε να διασκεδάσουμε με το παιδί μας δεν είναι εκεί που είναι πιο δημοφιλές (εκεί που συχνάζουν όλοι), αλλά εκεί που θα υπάρχει άνεση χώρου και ενδιαφέρον για το παιδί. Ομοίως, πρακτικά και άνετα πρέπει να είναι τα ρούχα του και τα παπούτσια του … κι ας τα λερώνει … κι ας μην είναι τα πιο γουστόζικα που θα ξετρελάνουν τους γνωστούς (ή θα φέρουν πολλά like).
Θεωρώ, πως αν τα καταλάβουμε όλα αυτά από νωρίς και συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε παιδί έχει διαφορετικό χαρακτήρα … θα σταματήσουμε να συγκρίνουμε και να απογοητευόμαστε συνεχώς (έστω και υποσυνείδητα) για την μη τέλεια ζωή μας … για το μη τέλειο παιδί μας. Θα σταματήσουμε να είμαστε απολογητικοί για την αλλαγή των συνηθειών μας, θα δίνουμε χρόνο και ηρεμία στη σχέση μας με το παιδί και τον άλλο γονιό, το παιδί δεν θα ακούει (ή δεν θα νιώθει) συνεχώς ένα <<ουφ>> απογοήτευσης, ούτε θα του δημιουργούνται συνεχώς ανασφάλειες ότι πάντα υστερεί και δεν ικανοποιεί τις βλέψεις του γονέα του.
Δώστε χρόνο σε εσάς και το παιδί σας, κλείστε τις οθόνες και τα κακά / ουτοπικά πρότυπα που περνούν μέσα από αυτές, βγείτε βόλτες στη φύση, αφήστε το παιδί ελεύθερο να πειραματιστεί, παίξτε μαζί του, δώστε αγκαλιές, αγάπη και κατανόηση. Το οικοδόμημα της οικογένειας χτίζεται με κόπο, καθημερινά. Και θυμηθείτε, κάνεις δεν είναι τέλειος. Καθένας είναι ξεχωριστός.
(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οι ανωτέρω περιγραφές παρουσιάζονται με έναν πιο <<διογκωμένο>> και χιουμοριστικό τρόπο. Φυσικά και δεν αφορούν το σύνολο των οικογενειών.)
